Μα εσύ δε μένεις πια εδώ...

Δεν έχει σημασία τι πέρασε και δεν είναι πια στην καθημερινότητα μας, ούτε χρειάζεται να μας πλημμυρίζει μια νοσταλγική θλίψη..... Όλα γίνονται για κάποιο λόγο, ανεξάρτητα εάν τη δεδομένη χρονική στιγμή που συμβαίνει κάτι, δεν αντιλαμβανόμαστε επ'ακριβώς, ποιός είναι αυτός.... Πάντα κάτι μένει, και πάντα κάτι πέρνουμε από τα γεγονότα και τις αλλαγές που συμβαίνουν στη ζωή μας, τις συγκυρίες και τους ανθρώπους που γνωρίσαμε και για πολλούς και ποικίλλους λόγους, είναι πλέον..αναμνήσεις..... Μπορεί να μην ήταν επιλογή μας, μπορεί να προέκυψε...όλα είναι μέσα στη ζωή, και ο θάνατος, μέρος της.... Καθημερινά ζούμε μικρούς θανάτους, κυριολεκτικά ή μεταφορικά... κοιτάμε μικρά αντικέιμενα, άνευ υλικής σημασίας και ξεδιπλώνεται μια ολόκληρη ζωή και αναβιώνει μέσα στο μυαλό μας σε δευτερόλπετα, ακούμε ενα τραγούδι και βουλιάζουμε στις αναμνησείς μας, στιγμές, άνθρωποι, που περάσαν απο τη ζωή μας όμως δεν είναι πια...... δεν είναι απαραίτητα πάντα κακό αυτό, ίσως θλιβερό, ίσως να μας πιάνει το "εγωϊστικό παράπονο", όμως πάντα θα ξημερώνει ξανά, και για όσο είμαστε σε αυτή τη ζωή, είμαστε γεννημένοι και ικανοί να κάνουμε τίποτα λιγότερο από τα πάντα....
Όταν κλείνει μια πόρτα, ανοίγει πάντα ενα παράθυρο, το θέμα είναι να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά για να μπορούμε να το δούμε.......
Έχε τα μάτια σου ανοιχτά, και την καρδιά σου ζωνατανή!!!.....