Μοιάζουν οι δρόμοι μας σπαθιά που συναντιούνται μέσα στη νύχτα και ραΐζουν τη σιωπή αίμα στ' αχείλι και στο βλέμμα αστραπή πες μου ποιο στόμα να τα πει και πώς ξεχνιούνται...

The GoldHoney

The GoldHoney
Βιολί και Πιάνο: Ενα ντουέτο σύντομα κοντά σσς και πάλι....First Live in Syros
Feelings are much like waves...
We can't keep them from coming, but we can choose which one to surf

Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2009

Ray Brown

Γεννήθηκε το 1926 και πέθανε το 2002...
Το όνομα του σχετίζεται με άλλα όπως Diana Krall, Dizzy Gillespie, Oscar Peterson, Charlie Parker, και άλλους τέτοιους ογκόλιθους της Jazz Μουσικής.
Από μικρή ηλικία έιχε ξεκινήσει μαθήματα πιάνου, επειδή όμως στο σχολείο του υπήρχαν ήδη πολλά παιδιά που έπαιζαν πιάνο, σκέφτηκε να ξεκινήσει τρομπόνι..Ωστόσο..κάποια πράματα γίνονται έτσι όπως πρέπει να γίνουν για κάποιο λόγο, δεν μπορούσε οικονομικά να αγοράσει τρομπόνι και έτσι αγόρασε κοντραμπάσσο (double bass).
Έγινε γνωστός μέσα από την Pittsburgh jazz scene. Ακολουθώντας το πάθος του μετά την αποφοίτηση απο το σχολείο του, γνώρισε τα ιερά τέρατα του τότε Jazz μουσικού στερεώματος. Άφησε όλες αυτές τις γνωριμιές να τον επηρρεάσουν και να τον καθοδηγήσουν, έτσι μέτα από διάφορες γνωριμίες ξαναγύρισε στο πιάνο και συνέχισε ένα μακρύ μουσικό ταξίδι, χαρίζοντας μας μοναδικές ερμηνείες και ανεπανάληπτες διασκευές.

Πέμπτη 8 Οκτωβρίου 2009

Πάντα θα βρίσκω διασκευές που θα με εκπλήσσουν ευχάριστα...

Πάθος......Φαντασία....Δημιουργία....Απόλαυση
Γιατί έτσι μας αρέσει....μακάρι σε όλες μας τις δύσκολες στιγμές να αντιδρούσαμε όλοι και πάντα με τέτοιο τρόπο......

Άυπνη πόλη...

Όνειρο η ζωή δεν είναι, και όποιος πόνεσε στον πόνο, πάντοτε θε να πονάει, και όποιος θάνατο φοβάται θα τον κουβαλάει στους ώμους.
Ψέμμα είναι πως κοιμούνται στ'ουρανού τα φυλλοκάρδια. Ούτε ένας δε σταλιάζει.
Μα αν κανείς τα μάτια κλείσει, μαστιγώστε τον αδέρφια, μαστιγώστε τον για νά'χει. Να'χει ορθάνοιχτα τα μάτια και φλεγόμενες πληγές.
Κανείς στον κόσμο δεν κοιμάται, ούτε ένας δεν κοιμάται.

No duerme nadie por el mundo. Nadie, nadie.
No duerme nadie.
Hay un muerto en el cementerio más lejano que se queja tres años
porque tiene un paisaje seco en la rodilla;
y el niño que enterraron esta mañana lloraba tanto
que hubo necesidad de llamar a los perros para que callase.
No es sueño la vida. ¡Alerta! ¡Alerta! ¡Alerta!
Nos caemos por las escaleras para comer la tierra húmeda
o subimos al filo de la nieve con el coro de las dalias muertas.
Pero no hay olvido, ni sueño:
carne viva.