Άυπνη πόλη...

Όνειρο η ζωή δεν είναι, και όποιος πόνεσε στον πόνο, πάντοτε θε να πονάει, και όποιος θάνατο φοβάται θα τον κουβαλάει στους ώμους.
Ψέμμα είναι πως κοιμούνται στ'ουρανού τα φυλλοκάρδια. Ούτε ένας δε σταλιάζει.
Μα αν κανείς τα μάτια κλείσει, μαστιγώστε τον αδέρφια, μαστιγώστε τον για νά'χει. Να'χει ορθάνοιχτα τα μάτια και φλεγόμενες πληγές.
Κανείς στον κόσμο δεν κοιμάται, ούτε ένας δεν κοιμάται.

No duerme nadie por el mundo. Nadie, nadie.
No duerme nadie.
Hay un muerto en el cementerio más lejano que se queja tres años
porque tiene un paisaje seco en la rodilla;
y el niño que enterraron esta mañana lloraba tanto
que hubo necesidad de llamar a los perros para que callase.
No es sueño la vida. ¡Alerta! ¡Alerta! ¡Alerta!
Nos caemos por las escaleras para comer la tierra húmeda
o subimos al filo de la nieve con el coro de las dalias muertas.
Pero no hay olvido, ni sueño:
carne viva.